Рэкалекцыі ў Ватыкане: хрост – гэта сімвал новага жыцця ў Хрысце

Марыя Валодзіна - Vatican News

У Евангеллі паводле Яна духоўнае адраджэнне праілюстраванае ў размове Езуса з Нікадэмам. Езус кажа, што для таго, каб убачыць Божае Валадарства трэба “нарадзіцца нанова”. Гэта выклікае здзіўленне і нават страх, бо азначае неабходнасць глыбокіх і радыкальных перамен. Езус тлумачыць, што адраджэнне адбываецца праз ваду і Духа Святога, яно не азначае фізічнага вяртання ў дзяцінства, але сімвалізуе адкрытасць на дзеянне Духа, - адзначыў прапаведнік Папскага дома.

Чалавек часта баіцца перамен і чапляцца за мінулае, але сапраўднае адраджэнне патрабуе даверу да Бога і гатоўнасці ісці да нязведаных гарызонтаў. Гэтую думку пацвярджае зыход ізраільскага народа, які, хоць і баяўся смерці ў пустыні, даверыўся Божаму знаку і знайшоў збаўленне. Сёння знак збаўлення – гэта распяты Хрыстус. Хрост уяўляе сабой сімвал новага жыцця, пачатак духоўнага шляху. На жаль, сапраўдны сэнс хросту часта губляецца, ператвараючыся ў “культурны рытуал без глыбокага асэнсавання веры”. Гэта вядзе да крызісу, калі хрысціянства становіцца для многіх далёкім і абстрактным, - лічыць айцец Пазаліні.

Езус заклікае да радыкальнага выбару: паставіць адносіны з Ім вышэй за ўсе іншыя прывязанасці. Гэта не значыць адмовіцца ад чалавечых прыхільнасцяў, але прызнаць, што сапраўднае жыццё існуе толькі ў Богу. Ён выкарыстоўвае метафару родаў, каб растлумачыць, што духоўнае адраджэнне – балючы, але неабходны крок. Кожны чалавек павінен пакінуць “сваё чэрава” і адкрыцца на паўнату вечнага жыцця, - патлумачыў прапаведнік.

Увечары 12 сакавіка 2025 года прапаведнік Папскага дома звярнуўся да супрацоўнікаў Рымскай курыі з сёмым разважаннем у рамках Велікапосных рэкалекцый.

Айцец Пазаліні падкрэсліў, што сучаснае грамадства жыве ў ілюзіі неўміручасці, якую падсілкоўваюць навуковы прагрэс і дабрабыт. Гэтая ілюзія дазваляе нам не задумвацца пра чалавечыя абмежаванні. Нават у Касцёле часам узнікаюць цяжкасці са сведчаннем пра Валадарства Божае. Пазбяганне думак пра смерць вядзе да апантанай гіперактыўнасці, няздольнасці спакойна жыць у чаканні. З-за страха смерці чалавеку цяжка зрабіць канчатковы выбар, ён жыве ў ілюзіі, што заўсёды зможа адмяніць прынятыя рашэнні.

Сучаснае грамадства сцерла рытуалы і словы, якія калісьці дапамагалі мужна сустрэць смерць. Сёння смерць часта ўспрымаецца як тэхнічная праблема медыцыны або нават як элемент медыйнага шоу. Такі адыход перашкаджае зразумець больш глыбокі сэнс хрысціянскага жыцця і надзеі. Святы Францішак Асізскі называў смерць “сястрой” і вучыў прымаць яе як частку шляху, які вядзе да вечнасці, - адзначыў прапаведнік.

Грэх, як няўдалае выкарыстанне свабоды, часта ўзнікае з-за спробы пазбегнуць страха смерці. Аднак адзіным сапраўдным проціяддзем з'яўляецца любоў. Як кажа апостал Ян, “мы ведаем, што перайшлі ад смерці да жыцця, таму што любім братоў” (1 Ян 3:14).

Хрыстус не пазбавіў нас ад смерці, але сам прайшоў праз яе, паказваючы, што яна можа быць асэнсавана і пераўтворана. Яго Уцелаўленне – гэта не толькі адказ на грэх, а радыкальны жэст любові, з дапамогай якога Бог стаў удзельнічаць у нашым існаванні. Евангелле ад Марка падкрэслівае парадокс Бога, Які збаўляе праз Крыж, паказваючы нам, што, хоць мы вечныя, але не несмяротныя, - сказаў айцец Пазаліні.

“Жыць як дзеці Божыя і браты – гэта выбар, які трэба рабіць кожны дзень, захоўваючы ўпэўненасць у тым, што любоў да самага канца не толькі магчымая, але ўжо была засведчана многімі пакаленнямі мужчын і жанчын. Гэты гімн любові можа гучаць і ў нашым жыцці”, - заключыў папскі прапаведнік.