Прапаведнік: Бог не чакае нашай смерці, каб даць нам вечнае жыццё
Марыя Валодзіна - Vatican News
Святое Пісанне паказвае гісторыю чалавецтва як супярэчнасць паміж абяцаннем вечнага жыцця і непазбежнасцю смерці. Гэтую барацьбу ўвасабляе Ізраіль, які застаецца ў пастаянным пошуку Абяцанай зямлі. Апостал Павел гаворыць пра чалавека як пра “паміраючага, які жыве” (2 Кар 6:9), падкрэсліваючы парадокс чалавечага існавання. Прарок Эзэхіэль перадае гэты стан у вобразе “даліны сухіх костак” (Эзх 37). Ізраіль нагадвае могілкі пад адкрытым небам, пазбаўленыя жыцця і надзеі. Бог загадвае прароку гаварыць з косткамі, і яны злучаюцца, пакрываюцца плоццю, але не ажываюць, пакуль Дух Божы не падзьме на іх, - нагадаў біблеіст.
На думку прапаведніка, гэты вобраз адлюстроўвае духоўны стан чалавека. Часта мы існуем, але не жывем па-сапраўднаму. Гэты стан можна назваць “першай смерцю”, унутранай, якая праяўляецца ў страху, апатыі і страты надзеі. Гэта тое, што здарылася з Адамам і Евай пасля першароднага граху: іх целы заставаліся жывымі, але яны былі адлучаны ад Бога. Толькі Дух Божы можа вярнуць сапраўднае жыццё.
Існуе і “другая смерць”, якую часта разумеюць як вечны праклён, але якую таксама можна разглядаць як фізічную смерць. Той, хто пераадолеў “першую смерць” – страх, эгаізм і ілюзію кантролю, – сустракае другую смерць без страху. Святы Францішак Асізскі ў сваім “Гімне брату Сонцу” праслаўляе тых, хто вітае смерць у Богу, - адзначыў капуцын.
Апакаліпсіс кажа: “Пераможца напэўна не зазнае шкоды ад другой смерці”. (Ап 2:11). Той, хто жыве верай і надзеяй, зможа прайсці праз яе, не будучы зломлены. Бачанне Эзэхіэля вучыць нас, што Уваскрасенне пачынаецца ўжо цяпер: Бог не чакае нашай смерці, каб даць нам вечнае жыццё. Ён прапануе яго ўжо сёння, калі мы прымем Яго Дух. Пытанне толькі ў тым, ці хочам мы застацца сухімі косткамі або дазволім сабе ажывіцца сапраўдным жыццём? - запытаў айцец Пазаліні.
У наступным, пятым, разважанні на тэму “Паміраючыя ці жывучыя?”, з якім прапаведнік Папскага дома звярнуўся да іерархаў Курыі ўвечары 11 сакавіка 2025 года, ён падкрэсліў, што сапраўдны выклік нашага духоўнага шляху – не толькі сутыкнуцца са смерцю, але і ўсвядоміць, што вечнае жыццё пачынаецца ўжо тут. У Евангеллі ад Яна ўваскрасенне Лазара ставіць пад сумнеў традыцыйнае дзяленне людзей на жывых і мёртвых. Мёртвы – гэта не толькі той, хто перастаў дыхаць, але і той, хто скаваны страхам, сорамам і кантролем. Лазар, абгорнуты пахавальнымі тканінамі, якія скоўваюць кожны яго рух, увасабляе ўсіх тых, хто страціў сваю ўнутраную свабоду пад цяжарам чаканняў і жорсткіх схем.
Калі Марта і Марыя сустракаюцца з Хрыстом пасля смерці брата, іх вера выглядае абумоўленай: “Калі б Ты быў тут, не памёр бы брат мой!” (Ян 11:21). Яны чакаюць, што Бог будзе заўсёды ўмешвацца, каб пазбавіць нас ад болю. Але Езус прыходзіць не для таго, каб пазбавіць ад пакут, а каб пераўтварыць іх: “Я – уваскрасенне і жыццё” (Ян 11:25). Такім чынам, галоўнае пытанне не ў тым, ці памром мы, а ў тым, ці жывем мы сапраўды, давяраючы Хрысту і Яго слову, - адзначыў айцец Пазаліні.
На думку прапаведніка, гэтая ж ідэя паўстае і ў эпізодзе з хворай жанчынай, якая на працягу дванаццаці гадоў пакутавала ад крывацёку і нарэшце аздаравілася, дакрануўшыся да плашча Хрыста (Мк 5:25-34). Яе гісторыя сведчыць аб тым, што толькі сапраўдны кантакт з Богам дае поўнае аздараўленне – не толькі фізічнае, але і духоўнае. “Дачка, вера твая ўратавала цябе” (Мк 5,34), - кажа Езус, нагадваючы, што збаўленне заключаецца ў нашай здольнасці адкрыцца на Божую любоў.
Уваскрасенне Лазара і аздараўленне жанчыны з крывацёкам ставяць перад намі радыкальнае пытанне: мы – паміраючыя, якія чакаюць канца, ці жывыя, якія ўжо пачалі адчуваць уваскрасенне? Вечнае жыццё — гэта не толькі будучая ўзнагарода, але і рэчаіснасць, якую мы можам выбраць ужо сёння, жывучы ў веры і надзеі, - заключыў сваё разважанне айцец Пазаліні.
