Atë Pasolini: koha Ardhjes, një kohë pritjeje besimplotë e shëlbimit
R.SH. – Vatikan
"Jo udhëtarë të humbur", por "roje që, në natën e botës, ruajnë me përvujtëri besimin e tyre" për të parë dritën "e aftë të ndriçojë çdo njeri". Atë Roberto Pasolini, predikatar i Shtëpisë "Jo udhëtarë të humbur", por "roje që, në natën e botës, ruajnë me përvujtëri besimin e tyre" për të parë dritën "e aftë të ndriçojë çdo njeri". Atë Roberto Pasolini, predikatar i Shtëpisë Papnore, na shoqëron në një udhëtim në të cilin periudha e Ardhjes, drejt Krishtlindjes, bëhet një mundësi për të qenë "shtegtarë drejt një atdheu", në një udhëtim të shënuar nga shpresa dhe me shpëtimin si horizontin e tij.
I pari nga tre meditimet e programuara mbi temën "Duke pritur dhe përshpejtuar ardhjen e Ditës së Zotit", përqendrohet në Parousia-n e Zotit, që do të thotë "praninë" dhe "ardhjen" e Jezusit, dhe na prezanton me një kohë unike: përfundimin e Jubileut të Shpresës. "Koha Ardhjes", thekson rregulltari kapuçin Atë Pasolini, "është koha në të cilën Kisha rigjallëron shpresën, duke soditur jo vetëm ardhjen e parë të Zotit, por mbi të gjitha kthimin e tij në fund të kohës". Është momenti në të cilin jemi të thirrur të "presim dhe në të njëjtën kohë të përshpejtojmë ardhjen e Zotit me vigjilencë të qetë dhe të zellshme".
Duke vënë re praninë e Zotit
"Parousia" është një term i përdorur katër herë nga Mateu ungjilltar në kapitullin 24 me një kuptim të dyfishtë: "prani" dhe "ardhje". Jezusi e krahason pritjen e ardhjes së tij me ditët e Noehut para Përmbytjes së Madhe. Ato ishin ditë kur jeta ecte normalisht dhe vetëm Noehu ndërtoi arkën, instrumentin e shpëtimit. Historia e tij ngre pyetje të nevojshme për të kuptuar atë që njeriu modern duhet ta pranojë. Përballë sfidave të reja dhe komplekse, "Kisha është e thirrur të mbetet një sakrament shpëtimi në një epokë në ndryshim". "Paqja", thekson Atë Pasolini, "mbetet një mirazh në shumë rajone derisa padrejtësitë e lashta dhe kujtimet e plagosura të shërohen, ndërsa në kulturën perëndimore ndjenja e transcendencës po dobësohet, e shtypur nga idhulli i efikasitetit, pasurisë dhe teknologjisë. Ardhja e inteligjencës artificiale amplifikon tundimin e një njerëzimi pa kufij dhe pa transcendencë".
Misteri i një Zoti që i beson njeriut
Të vësh re nuk mjafton; ne duhet të njohim "drejtimin në të cilin Mbretëria e Zotit vazhdon të lëvizë brenda historisë", duke u kthyer te kapaciteti profetik i Pagëzimit. Duke realizuar hirin e Zotit, "atë dhuratë shpëtimi universal që Kisha e kremton dhe e ofron me përvujtëri, në mënyrë që jeta njerëzore të mund të çlirohet nga barra e mëkatit dhe të çlirohet nga frika e vdekjes". Një hir i Zotit me të cilin shërbëtorët e Kishës nuk mund të mësohen, duke rrezikuar të njihen aq shumë me Zotin sa ta marrin atë si të mirëqenë. Prandaj, duke kuptuar misterin e një Zoti që "vazhdon të qëndrojë para krijimit të tij me besim të palëkundur, duke pritur që ditë më të mira mund - dhe duhet - të vijnë ende".
