VATIKANI

Atë Pasolini: dashuria e Zotit nuk është imponim, por liri në Shpirtin Shenjt

Sot në mëngjes, në Sallën Pali VI, i dyti nga katër meditimet e Kreshmëve, mbajtur nga predikatari i Shtëpisë Papnore. Në qendër, tema "liria në Shpirtin Shenjt": Krishti është thellësisht i lirë, sepse ai nuk kërkon asgjë nga askush dhe e shpëton botën me të vërtetën dhe dashurinë. Gëzimi për kthimin e Papës në Shtëpinë e Shën Martës, pas qëndrimit të gjatë në Poliklinikën Gemelli

R.SH. – Vatikan

"Sot, përshëndetja jonë për Atin e Shenjtë gati mund t'i arrijë, sepse ai është këtu, afër nesh, megjithëse nuk mund të jetë me ne fizikisht. Por, jemi të gjithë shumë të lumtur për kthimin e tij në shtëpi": kështu e filloi françeskani kapuçin Roberto Pasolini predikimin e tij të sotëm – e premte, 28 mars - në Sallën Pali VI, i dyti i Kreshmëve, pjesë e ciklit me temë “Të ankoruar në Krishtin. Të rrënjosur e të bazuar në shpresën e Jetës së re”.

Krishti është i lirë nga tundimi i gjithëpushtetit

Pas reflektimit të parë të së premtes së kaluar mbi logjikën e pagëzimit, duke u nisur nga pagëzimi i Krishtit, sot, Predikatari i Familjes Papnore u ndal në temën “Të shkosh diku tjetër - Liria në Shpirtin Shenjt”. Përshkroi disa episode të jetës publike të Jezusit, në të cilat duket liria e tij e thellë dhe mënyra e tij për t’i sjellë botës shpëtimin. Besnik ndaj misionit, Krishti është i lirë nga tundimi i gjithëpushtetit dhe, nëpërmjet lutjes, nxjerr në pah se shërbimi i vërtetë nuk bëhet për të marrë lëvdata e për të përfituar personalisht.

Tre mësimet e Jezu Krishtit

Atë Pasolini nënvizoi tre mësime të Birit të Zotit: të mos besojmë menjëherë; të dimë edhe të zhgënjejmë, si edhe të mos pretendojmë. Predikatari kujtoi se Jezu Krishti nuk u besonte menjëherë njerëzve, sepse e dinte mirë ç’ka brenda zemra e njeriut. Në epokën e sotme të rrjeteve shoqërore, jemi mësuar t’i besojmë gjithçkaje lexojmë e shohim, duke vënë menjëherë atë “like” (më pëlqen), të cilën e dëshirojnë shumë vetë. Por Jezu Krishti pret prej nesh një përgjigje të vetëdijshme e të pjekur. Më një fjalë, pret një ndërgjegjësim, që shpreh aftësinë për të vlerësuar rrethanat dhe për të ditur si të sillemi në kuadrin e marrëdhënieve të ndërlikuara shoqërore. Sepse gjërat e rëndësishme kërkojnë kohë, durim e përkushtim. Prandaj, ajo, që mund të duket si indiferencë e ftohtë, nënvizoi më tej atë Pasolini, është urti e Jezusit dhe respekt i thellë për veten dhe për të tjerët.

Shpesh, nuk kemi nevojë të bëjmë ç’na kërkojnë të tjerët

Mësimi i dytë e Krishtit për ne është aftësia për të mos bërë gjithmonë ç’presin të tjerët, duke ditur edhe si t’i zhgënjejmë kur kjo është e nevojshme. Predikatari përmendi shembullin e gruas, që i kërkoi Jezusit të shëronte të bijën. Ai nuk ia hodhi sytë derisa ajo këmbëguli, duke treguar fenë e besimin e vet në Zotin. Ashtu si Krishti, vërejti atë Pasolini, shpesh, nuk kemi nevojë të bëjmë ç’na kërkojnë të tjerët. Biri i Zotit ka ardhur për të shërbyer, prandaj nuk ka frikë se mos duket i parëndësishëm në sytë e të tjerëve. Indiferenca e tij në dukje s’është tjetër, veçse një pedagogji për ta nxitur njeriun të ketë besim në një jetë më të mirë në Zotin.

Aftësia për t’u distancuar nga konsensusi i turmave

Së treti, aftësia për t’u distancuar nga konsensusi i turmave. Pas shumëzimit të bukëve e të peshqve, kujton Predikatari, Jezusi tërhiqet në vetmi, në vend që t’i gëzohet entuziazmit të turmës. Ai nuk ka nevojë për konfirmime që të vazhdojë udhën e tij, nuk është si disa “influencer” të botës së sotme, në kërkim të ndonjë konsensusi të shpejtë dhe gjithnjë e më të madh. Krishti i mëson njeriut të ketë besim tek vetvetja e tek plani i tij i jetës, duke marrë përsipër përgjegjësinë për rrugën e ndërmarrë, me sigurinë se Zoti nuk do ta zhgënjejë.

Zoti na lë të lirë

Është për këtë arsye, që Ai i Lumi na lë të lirë. Në fakt, shtoi atë Pasolini, Zoti nuk pret që të ketë gjithmonë bij të gatshëm dhe të etur për të bërë vullnetin e tij; përkundrazi, Ai shqetësohet nëse këta bij nuk janë të lirë të shprehen e përfundojnë duke u mbyllur në rrethinën e vetëkënaqësisë së kotë, skllevër të vetes dhe të pritshmërive të të tjerëve. Guximi për t’i shprehur sinqerisht dëshirat, hap për njeriun horizontin e një jete më të madhe dhe e afron me Mbretërinë e Hyjit. Sepse e vërteta dhe dashuria nuk kanë nevojë të imponohen, përfundon Predikatari i Shtëpisë Papnore, por dinë të presin që gjërat të maturohen e të pranohen me liri të plotë. Kështu e shpëton Krishti botën.