Pesë vjet më parë, sheshi Vatikanit ishte bosh, Papa lutej për botën

R.SH. / Vatikan

Sheshi i Shën Pjetrit në Vatikan bosh dhe Papa në sintoni me botën. Më 27 mars 2020, Ati i Shenjtë Françesku, nga tremja e Bazilikës së Vatikanit, i lutej Zotit për shërimin e botës nga koronavirusi.

Kush nuk e mban mend Papën, që i vetëm, ecte ngadalë mbi tremen e Bazilikës së Shën Pjetrit, lagur nga shiu, duke bartur mbi supe ankthin e gjithë botës, që s’donte tjetër, veçse fundin e pandemisë së koronavirusit. Ai çast ka hyrë në histori si “Statio Orbis” i 27 marsit 2020, kur lutja e Atit të Shenjtë ishte vërtet diçka intime, krejt personale, por edhe korale, solemne, profetike, pasi, me sytë të ngulur në ekranin e televizorit, gjithë bota i përgjërohej Zotit me të.

Ta lexosh edhe një herë, sot, lutjen e tij do të thotë të kujtosh, gjatë kësaj Krezhme, se paqja dhe vëllazërimi janë premisa themelore për të jetuar si rojtarë të mirë të paqes në botë, të vëmendshëm ndaj padrejtësive shoqërore e ndaj britmës së të varfërve. E, me fe në Zotin, ta mundim frikën. Drejtori ynë editorial, Andrea Tornielli, reflekton mbi përvjetorin e pestë të lutjes historike të Papa Françeskut 'Statio Orbis', të cilën e mbajti më 27 mars 2020, në kulmin e pandemisë Covid-19.

Andrea Tornielli

Kanë kaluar pesë vjet që kur Papa Françesku, i vetëm, u ngjit shkallëve para Bazilikës së Shën Pjetrit, në Vatikan. Ishte 27 marsi i vitit 2020. Atë mbrëmje binte shi. Sheshi i Vatikanit ishte dramatikisht bosh, edhe pse miliona njerëz anembanë botës, përmes mediave, ishin të lidhur drejtpërdrejt me të, ende të mbyllur në karantinën e gjatë të bllokimit, të frikësuar përballë virusit të padukshëm që shkaktonte kaq shumë viktima, duke i çuar në repartet e kujdesit intensiv të spitaleve, pa të afërmit e tyre, të cilët as që mund t'i kremtonin ritet mortore.

Me atë gjest, me atë lutje dhe me Meshën e përditshme kremtuar nga Kapela e Shën Martës, në Vatikan, Pasardhësi i Pjetrit ishte afër me të gjithë. Papa i kishte përfshirë të gjithë në përqafimin e sheshit të zbrazët, në bekimin me të Shenjtueshmin Sakrament të Eukaristisë, në gjestin e thjeshtë të puthjes së këmbëve të Kryqit të Krishtit që dukej sikur qante, sepse i ekspozuar ndaj motit të keq të një mbrëmjeje fillimi pranvere. “Kam qenë në kontakt me njerëzit. Nuk kam qenë kurrë vetëm në asnjë moment...”, do të thoshte Papa pak kohë më vonë. Vetëm, por jo i vetëm. Duke u lutur për një botë që e kishte humbur rrugën. Një imazh i fuqishëm, i paharrueshëm, që shënoi papninë e Françeskut.

Me atë rast, Ati i Shenjtë Bergoglio tha, duke iu drejtuar Zotit: “Ti na bën thirrje ta shikojmë këtë kohë sprove si kohë vendimarrjeje. Nuk është koha e gjykimit tënd, por e gjykimit tonë: koha për të zgjedhur ç'ka rëndësi dhe çfarë kalon, për të ndarë atë që është e nevojshme nga ajo që nuk është. Është koha për ta rikthyer rrjedhën e jetës drejt Teje, o Zot, dhe drejt të tjerëve". Në muajt në vijim Papa do të përsëriste se "nga një krizë nuk dilet kurrë njëlloj si më parë, kurrë. Dalim më të mirë, ose dalim më të këqinj".

Pesë vjet më vonë, nëse vështrojmë përreth, është e pamundur të thuhet se kemi dalë më të mirë, me një botë të tronditur nga dhuna e "zotërinjve të luftës", që mendojnë për riarmatimin, në vend që të luftojnë urinë. Nuk jemi më në karantinë, tani situata ka ndryshuar: Sheshi i Vatikanit është mbushur me njerëz, që kremtojnë Jubileun e Shpresës, por tani atje nuk është Ipeshkvi i Romës, që tani lutet për ne dhe për paqen në botë nga dhoma e tij në shtëpinë e Shën Martës, në Vatikan, duke u shëruar nga një rast i rëndë pneumonie. Por ajo sintoni me njerëzit nuk është prishur. Dhe fjalët e tij të asaj dite, të 27 marsit 2020, janë më të rëndësishme se kurrë: edhe sot, veçanërisht sot, është “koha për të zgjedhur çfarë ka rëndësi e çfarë kalon”.