Kościół będzie miał 12 nowych błogosławionych

Tiziana Campisi – Watykan

Zginęli w Hiszpanii w czasie prześladowań chrześcijan

Jedenastu hiszpańskich męczenników zostało zamordowanych w latach 1936–1937 podczas gwałtownych prześladowań wymierzonych w chrześcijan w tym okresie w Hiszpanii, na terenach dzisiejszych diecezji Madrytu, Getafe i Alcalá de Henares.

Seminarzysta Ignacio Aláez Vaquero, aresztowany za odmowę wstąpienia do wojska i wybór studiów przygotowujących do kapłaństwa, został zamordowany wraz z ojcem 9 listopada 1936 roku. Wraz z nim za męczenników uznano seminarzystę Pablo Chomóna Pardo oraz jego wuja, kapłana Julio Pardo Perníę, kapelana Sióstr Szpitalnych Najświętszego Serca w Ciempozuelos, zamordowanych 8 sierpnia 1936 roku; seminarzystę Antonio Moralejo Fernández-Shawa oraz jego ojca Liberata Moralejo Juana, który dał się aresztować, broniąc syna, i razem z nim został zabity. Wśród czcigodnych sług bożych są także seminarzyści: Jesús Sánchez Fernández-Yáñez, Miguel Talavera Sevilla, Ángel Trapero Sánchez-Real, Cástor Zarco García.

Ten ostatni musiał wstąpić do wojska jako rezerwista i został zadenuncjowany przez niektórych towarzyszy broni za swoje łagodne zachowanie. Po licznych upokorzeniach i zmuszeniu do wykopania własnego grobu został zamordowany.

Pozostali przyszli błogosławieni, to Mariano Arrizabalaga Español oraz Ramón Ruiz Pérez, poddany torturom wraz z około dwudziestoma świeckimi, a następnie razem z nimi uwięziony i zabity.

Wszyscy oni zostali zamordowani z nienawiści do wiary: ich męczeństwo wpisuje się w antykatolicki klimat tamtych lat w Hiszpanii.

Enrique Ernesto Shaw – cud uzdrowienia

Błogosławionym zostanie także Enrique Ernesto Shaw, urodzony w Paryżu 26 lutego 1921 roku, który następnie przeniósł się do Buenos Aires w Argentynie. Jako młody człowiek o mocnej wierze katolickiej wstąpił do marynarki wojennej i podczas długich rejsów morskich prowadził spotkania katechetyczne dla marynarzy. Wezwany do pracy w rodzinnej firmie, starał się wcielać w świat przedsiębiorczości zasady katolickiej nauki społecznej, budując braterskie relacje współpracy ze wszystkimi swoimi pracownikami.

Z poślubioną sobie Cecilią Bunge miał dziewięcioro dzieci. Należał do Akcji Katolickiej oraz do Chrześcijańskiego Ruchu Rodzinnego. Zmarł na skutek choroby nowotworowej 27 sierpnia 1961 roku.

Jego wstawiennictwu przypisuje się cudowne uzdrowienie pięcioletniego dziecka, które 21 czerwca 2015 roku na farmie w pobliżu Buenos Aires zostało uderzone w kark kopytem konia. Stwierdzono poważne uszkodzenia czaszki i mózgu, a dziecko przeszło kilka zabiegów chirurgicznych. Dnia 15 lipca lekarze ze zdumieniem odnotowali, że układ komorowy mózgu powrócił do prawidłowych rozmiarów. W 2019 roku dziecko zostało zbadane przez dwóch biegłych, którzy stwierdzili dobry stan zdrowia, bez poważnych następstw neurologicznych. Obecnie prowadzi ono normalne życie.

Brat Berardo Atonna

Od dziś czcigodnym jest brat Berardo Atonna, urodzony 1 lipca 1843 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lutego 1866 roku i poświęcił się misjom ludowym w Kampanii, Lacjum, Umbrii i Apulii.

Był ojcem duchowym Antonietty Fiorillo, założycielki w Neapolu dzieła miłosierdzia „Villa Fiorillo”, przeznaczonego dla starszych kobiet, a później otwartego również na przyjmowanie małych sierot. Brat Berardo sprawował kierownictwo duchowe tego dzieła, lecz padł ofiarą fałszywych oskarżeń i donosów, z których został następnie oczyszczony.

Zmarł 4 marca 1917 roku. W jego życiu ujawnia się intensywna duchowość, ukierunkowana na głęboko chrystocentryczny i maryjny wymiar. Odznaczał się szczególnym nabożeństwem do św. Józefa. Żył w ubóstwie, praktykując dobroczynność z tego niewiele, co posiadał, zachęcając ludzi zamożnych do hojności wobec najbardziej potrzebujących.

Domenica Caterina dello Spirito Santo

Domenica Caterina od Ducha Świętego, z domu Teresa Solari, urodziła się w grudniu 1822 roku. W 1863 roku zapoczątkowała dzieło miłosierdzia ukierunkowane na moralną i materialną pomoc ubogim dziewczętom. Dzieło to, pod duchowym kierownictwem dominikańskiego kapłana Vincenza Very, po kilku latach przyjęło nazwę „Mały Dom Bożej Opatrzności”, a 4 czerwca 1870 roku Teresa przywdziała habit nowej wspólnoty, przyjmując imię siostry Domeniki Cateriny dello Spirito Santo.

Wyróżniała się prostą i głęboką wiarą, umacnianą modlitwą i ukierunkowaną na głębokie nabożeństwo maryjne. To doświadczenie ubóstwa z pierwszych lat jej życia skierowało ją ku pomocy i wsparciu młodych dziewcząt znajdujących się w trudnej sytuacji.

Joseph Panjikaran

Czcigodnym sługą bożym jest również Joseph Panjikaran, urodzony 10 września 1888 roku w Uzhuva, w stanie Kerala w Indiach, w licznej rodzinie arystokratycznej należącej do syro-malabarskiej wspólnoty chrześcijańskiej. Swoją misję kapłańską realizował wśród ubogich i zmarginalizowanych w społeczeństwie silnie naznaczonym podziałem kastowym.

Zaangażował się w budowę szpitala Dharmagiri (Góra Miłosierdzia) w Kothamangalam, przeznaczonego do bezpłatnego leczenia ubogich; dla jego prowadzenia założył zgromadzenie Sióstr Medycznych św. Józefa. Zmarł 4 listopada 1949 roku.