Пустая плошча і еднасць пастыра са светам
Тэкст: Андрэа Тарніелі / Пераклад і адаптацыя: Марыя Валодзіна - Vatican News
Прайшло пяць гадоў з таго дня, калі Папа Францішак узняў вочы да неба на пустой Плошчы Святога Пятра. У той вечар ішоў дождж. На плошчы не было ні душы, але мільёны людзей ва ўсім свеце сачылі за гэтай гістарычнай падзеяй па тэлеэкранах, застаючыся ў ізаляцыі на каранціне. Страх нябачнага віруса, які забраў столькі жыццяў, ахапіў чалавецтва. Многія не маглі нават развітацца з блізкімі, якія паміралі ў аддзяленнях інтэнсіўнай тэрапіі, не маглі прысутнічаць на пахаваннях.
Той жэст Францішка, тая яго малітва, а затым і штодзённая Імша ў капліцы Дома Святой Марты сталі жэстамі блізкасці пераемніка Пятра да ўсяго свету. "Я быў у кантакце з людзьмі. Я ніколі не быў адзін", - казаў пасля Папа. Адзін, але не ў адзіноце. У малітве аб разгубленым свеце. Гэта быў моцны, незабыўны момант, які азнаменаваў яго пантыфікат.
Звяртаючыся ў тыя хвіліны да Бога, Францішак сказаў: “Ты клічаш нас успрымаць гэты выпрабавальны час як час выбару. Гэта не час Твайго суда, а нашага суда. Час выбіраць, што сапраўды мае значэнне, а што мінае, час адрозніваць істотнае ад неістотнага. Час скіраваць жыццёвы шлях да Цябе, Пане, і да бліжніх”. У наступныя месяцы Папа зноў паўтарыў: “З крызісу ніколі не выходзяць такімі, якімі былі раней. Ніколі. Мы выходзім альбо лепшымі, альбо горшымі”.
Сёння, калі пандэмія засталася ў мінулым, немагчыма сцвярджаць, што мы выйшлі з яе лепшымі. Свет ахоплены войнамі і насіллем, замест таго, каб змагацца з голадам, ён думае пра пераўзбраенне. Мы больш не на каранціне. Сітуацыя дыяметральна супрацьлеглая: ватыканская плошча запоўнена людзьмі, якія святкуюць Юбілей, але на ёй няма біскупа Рыма, які моліцца за нас і за мір у сваім пакоі ў Доме Святой Марты, папраўляючыся пасля цяжкай пнеўманіі. Але яго еднасць са светам не знікла. Сказаныя ім тады словы і сёння не страцілі сваёй актуальнасці: “Час выбіраць, што мае значэнне, а што мінае”.
