Папа ў Папяльцовую сераду: звярнуцца ўсім сэрцам да Бога
Марыя Валодзіна - Vatican News
“Стацыйная” літургія прайшла на Авенціне – адным з рымскіх пагоркаў, дзе размешчаны старажытныя хрысціянскія храмы. Працэсія працягнулася ад касцёла святога Анзэльма да базілікі святой Сабіны, дзе прайшла святая Імша з абрадам благаслаўлення і пасыпання галоў попелам.
Гамілію ад імя Святога Айца, які знаходзіцца ў шпіталі, прачытаў Вялікі Пенітэнцыярый, кардынал Дэ Данаціс. У ёй нагадвалася аб тым, што попел – гэта знак таго, хто мы ёсць, але таксама і надзея на тое, кім будзем. Попел нагадвае нам аб тым, што мы прах, але і нясе надзею, таму што Езус памёр і ўваскрос, адарыўшы нас надзеяй на Бога. Такім чынам, Вялікі пост – гэта шлях, які вядзе нас да Вялікадня, балансуючы паміж усведамленнем нашай слабасці і надзеяй на тое, што напрыканцы шляху нас чакае Уваскрослы.
Прымаючы попел, мы схіляем галовы, каб зазірнуць ўнутр сябе і нагадаць пра мімалётнасць нашага жыцця: мы прах, з праху былі створаны, і ў прах вернемся. Чалавечая прырода слабая: хваробы, стомленасць, пакуты, страхі і няўдачы паказваюць наколькі ўразлівыя мы і нашы сем'і. Мы таксама адчуваем нашу няўпэўненасць і бездапаможнасць перад абліччам несправядлівасці, прадузятасці, гвалту, эксплуатацыі рэсурсаў Зямлі і войнаў паміж народамі. Нарэшце, попел нагадвае нам пра рэальнасць смерці, якую сучаснае грамадства імкнецца не заўважаць, але з якой мы павінны лічыцца.
Вялікі пост, аднак, таксама з'яўляецца запрашэннем адрадзіць у нас надзею. Ён заахвочвае нас узняць галовы да Хрыста, які паўстаў з бездані смерці. Ён прыняў нашу зямную прыроду, памёр за нас і прымірыў нас з Айцом. Як кажа апостал Павел: “Таго, хто не ведаў граху, Ён учыніў грахом замест нас” (2 Кар 5:21).
Гэтая надзея надае сэнс нашаму жыццю. Без яе чалавеку было б наканавана пакутаваць ад смутку і роспачы, асабліва перад абліччам смерці. Гэтая надзея падтрымлівае нас у момант слабасці, дае ўпэўненасць у Божым прабачэнні. Як казаў Бэнэдыкт XVI, чалавек – гэта прах, і ў прах вернецца, але ў вачах Бога гэта каштоўны прах, таму што Бог стварыў чалавека для неўміручасці (Агульная аўдыенцыя, 17 лютага 2010 года).
З попелам на галаве рушым мы наперад да надзеі на Вялікдзень. “Давайце зноў зробім Бога цэнтрам нашага жыцця, каб памяць аб тым, хто мы ёсць – уразлівыя і смяротныя, як попел не ветры, – была, нарэшце, асвечана надзеяй Уваскрослага”, - заклікаў Папа. Арыентуючыся на Бога, мы становімся знакам надзеі для свету: дзякуючы міласціне мы вучымся дзяліцца, дзякуючы малітве адкрывацца на Бога, дзякуючы посту – разумець, што мы жывем не толькі для задавальнення патрэбаў, але прагнем любові і ісціны.
“З тых часоў, калі Пан прыйшоў у гэты свет, гісторыя Зямлі стала гісторыяй Неба. Бог і чалавек звязаны адным лёсам. Ён змые з нас попел смерці, каб дазволіць нам заззяць новым жыццём. З гэтай надзеяй у сэрцы давайце пачнём наш шлях. І прымірымся з Богам”, - заклікаў Папа Францішак.
