ПАПА

Urbi et Orbi: Не бойцеся! Пан не пакінуў нас!

Няхай Езус, Які зруйнаваў смерць, рассее цемру нашага чалавецтва і ўвядзе нас у свой слаўны дзень, які не ведае канца, - пажадаў Папа ў пасланні, якім суправадзіў велікоднае благаслаўленне “Urbi et Orbi”.

У нядзелю, 12 красавіка 2020 г., пасля заканчэння ўрачыстай св. Імшы, Францішак звярнуўся да вернікаў усяго свету з галоўнага алтара базылікі св. Пятра.

Прапануем поўны тэкст разважання Папы:

“Сёння ва ўсім свеце гучыць вестка Касцёла: “Хрыстус уваскрос!” – “Сапраўды ўваскрос!”.

Нібы новы агонь, гэтая Добрая Навіна ўспыхнула ў ночы – ночы свету, ужо ахопленага эпахальнымі выклікамі і цяпер прыгнечанага пандэміяй, якая ўзяла на цяжкае выпрабаванне нашую вялікую чалавечую сям’ю. У гэтую ноч ізноў загучаў голас Касцёла: “Уваскрос ужо Хрыстус, Бог мой і Надзея”.

“Гэта іншая “заразлівасць”, якая перадаецца ад сэрца да сэрца, таму што кожнае чалавечае сэрца чакае гэтай Добрай Навіны.”

Гэта заразлівасць надзеі: “Уваскрос ужо Хрыстус, Бог мой і Надзея!”. Гэта не магічная формула, якая разганяе праблемы. Не! Уваскрасенне Хрыста ёй не з’яўляецца. Гэта перамога любові над коранем зла, перамога, якая не “выцясняе” пакуты і смерць, але праходзіць іх наскрозь, адкрываючы шлях у неспасціжнае, ператвараючы зло ў дабро: выключны знак Божай моцы.

Уваскрослы – гэта Укрыжаваны, не хтосьці іншы. У сваім слаўным целе Ён нясе непазбыўныя раны: раны, якія сталі шчылінамі надзеі. На Яго скіроўваем наш позірк, каб Ён загаіў раны пакутнага чалавецтва.

“У гэты дзень мае думкі звернуты асаблівым чынам да ўсіх тых, каго непасрэдна закрануў каронавірус: да хворых, памерлых і іх родных, якія аплакваюць смерць блізкіх, з якімі ў асобных выпадках не мелі магчымасці нават развітацца.”

Няхай Пан жыцця прыме ў сваё Валадарства памерлых і падорыць падтрымку і надзею тым, хто яшчэ праходзіць праз выпрабаванне, асабліва пажылым і самотным людзям. Няхай не адчуваюць недахопу ў Яго суцяшэнні і патрэбнай дапамозе тыя, хто знаходзіцца ва ўмовах асаблівай уразлівасці, як работнікі бальніц або тыя, хто жыве ў казармах, а таксама зняволеныя ў турмах. Для многіх гэта Вялікдзень самоты, якая перажываецца сярод жалобы і шматлікіх нястач, выкліканых пандэміяй, – ад фізічных пакут да эканамічных праблем.

Гэтая пошасць не пазбавіла нас толькі пачуццяў, а таксама магчымасці асабіста атрымліваць суцяшэнне, якое выцякае з сакрамэнтаў, асабліва з Эўхарыстыі і споведзі. У многіх краінах не было магчымасці да іх наблізіцца, але Пан нас не пакінуў! Застаючыся з’яднанымі ў малітве, мы ўпэўненыя, што Ён усклаў на нас сваю руку (пар. Пс 139(138), 5), з моцай паўтараючы: “Не бойцеся, Я ўваскрос і буду заўсёды з вамі!”.

Няхай Езус, нашая Пасха, дае сілы і надзею медыкам і медсёстрам, якія паўсюль даюць сведчанне клопату і любові да бліжняга, на мяжы сваіх сіл і нярэдка ахвяруючы ўласным здароўем. Да іх, як і да тых, хто рупліва працуе для забеспячэння чалавечага грамадства самымі неабходнымі паслугамі, да органаў правапарадку і да вайскоўцаў, якія ў многіх краінах паспрыялі аслабленню цяжкасцей і пакут насельніцтва, звернуты нашыя сардэчныя думкі разам з нашай удзячнасцю.

“За гэтыя тыдні жыццё мільёнаў чалавек раптоўна змянілася.”

Для многіх неабходнасць заставацца дома стала нагодай для таго, каб паразважаць, спыніць шалёныя рытмы жыцця, пабыць са сваімі роднымі і атрымаць асалоду ад іх прысутнасці побач. Для многіх, аднак, гэта таксама час трывогі за будучыню, якая выглядае няпэўнай, за працу, якую ёсць рызыка страціць, і за іншыя наступствы, якія нясе з сабой бягучы крызіс. Заахвочваю ўсіх, хто мае палітычную адказнасць, прыкладаць актыўныя намаганні, каб дазволіць усім весці годнае жыццё, і спрыяць, наколькі дазваляюць абставіны, аднаўленню звыклай паўсядзённай дзейнасці.

“Цяпер не час для абыякавасці, бо ўвесь свет пакутуе і павінен аб’яднацца ў супрацьстаянні пандэміі.”

Няхай уваскрослы Езус адорыць надзеяй усіх бедных, усіх, хто жыве на перыферыях, бежанцаў і бяздомных. Няхай не застануцца самотнымі гэтыя найбольш слабыя браты і сёстры, якія насяляюць гарады і ўскраіны ўсіх частак свету. Не дазволім жа, каб яны адчувалі недахоп рэчаў першай неабходнасці, знайсці якія цяпер цяжэй, бо многія прадпрыемствы закрытыя, а таксама лекаў і, асабліва, магчымасці годнай медыцынскай дапамогі. З улікам абставін, варта таксама аслабіць міжнародныя санкцыі, якія стрымліваюць магчымасць краін, якіх яны датычаць, аказваць адэкватную падтрымку сваім грамадзянам, і дазволіць усім краінам, асабліва найбольш бедным, задавольваць найбольшыя патрэбы часу, скараціўшы, калі не спісаўшы цалкам, запазычанасці, што абцяжарваюць іх бюджэты.

“Цяпер не час для эгаізму, таму што выклік, з якім мы сутыкнуліся, аб’ядноўвае нас усіх і не робіць адрозненняў паміж асобамі.”

Сярод мноства рэгіёнаў свету, паражоных каронавірусам, асаблівыя думкі я звяртаю да Еўропы. Пасля Другой сусветнай вайны гэты дарагі кантынент здолеў адрадзіцца, дзякуючы канкрэтнаму духу салідарнасці, які дазволіў яму пераадолець саперніцтва мінулага. Як ніколі важна, асабліва ў сучасных абставінах, каб такое саперніцтва не памацнела зноў, але каб усе прызнавалі сябе часткай адзінай сям’і і падтрымлівалі адзін аднаго. Сёння Еўрапейскі Саюз мае перад сабой эпахальны выклік, ад якога будзе залежаць не толькі яго будучыня, але будучыня ўсяго свету. Няхай не будзе згублена магчымасць у чарговы раз праявіць салідарнасць, у тым ліку дзякуючы інавацыйным рашэнням. Альтэрнатыва – толькі эгаізм прыватных інтарэсаў і спакуса вяртання да мінулага з рызыкай узяць на цяжкае выпрабаванне мірнае суіснаванне і развіццё будучых пакаленняў. Цяпер не час для падзелаў. Няхай Хрыстус, наш супакой, асвятліць тых, хто нясе адказнасць у канфліктах, каб яны мелі адважнасць далучыцца да закліку да глабальнага і неадкладнага спынення агню ва ўсіх кутках свету.

“Цяпер не час, каб працягваць вырабляць і гандляваць зброяй, выдаткуючы велізарныя сродкі, якія павінны былі б выкарыстоўвацца для лячэння людзей і ўратавання жыцця.”

Настаў час нарэшце скончыць доўгую вайну, што скрывавіла Сірыю, канфлікт у Йемене і напружанасць у Іраку і Ліване. Настаў час, каб ізраільцяне і палестынцы ўзнавілі дыялог для пошуку стабільнага і трывалага рашэння, якое б дазволіла абодвум бакам жыць у міры. Няхай скончацца пакуты насельніцтва, што жыве ва ўсходніх рэгіёнах Украіны. Няхай будзе пакладзены канец тэрарыстычным атакам, якія здзяйсняюцца супраць бязвінных людзей у розных краінах Афрыкі.

“Цяпер не час для забыцця. Няхай крызіс, які мы перажываем, не дасць нам забыць пра многія іншыя надзвычайныя выпадкі, якія нясуць з сабой пакуты многіх людзей.”

Няхай Пан жыцця праявіць блізкасць да народаў Азіі і Афрыкі, якія сутыкаюцца з цяжкім гуманітарным крызісам, як у правінцыі Кабу-Дэлгаду ў паўночным Мазамбіку. Няхай Ён распаліць сэрца многіх бежанцаў і людзей, якія апынуліся ў эвакуацыі па прычыне вайны, засухі і голаду. Няхай падорыць заступніцтва шматлікім мігрантам і бежанцам, многія з якіх – дзеці, што жывуць у нясцерпных умовах, асабліва ў Лівіі і на мяжы паміж Грэцыяй і Турцыяй. Няхай Ён дапусціць, каб у Венесуэле былі дасягнуты канкрэтныя і неадкладныя рашэнні, накіраваныя на тое, каб міжнародная дапамога дасягнула насельніцтва, што пакутуе па прычыне складанай палітычнай, сацыяльна-эканамічнай і санітарнай кан’юнктуры.

“Дарагія браты і сёстры, абыякавасць, эгаізм, падзелы, забыццё – гэта зусім не тыя словы, якія мы хочам чуць у гэты час. Хочам выгнаць іх з усіх часоў!”

Пачынае здавацца, што яны пераважаюць, калі ў нас перамагаюць страх і смерць, іншымі словамі, калі мы не дазваляем Пану Езусу перамагчы ў нашым сэрцы і ў нашым жыцці. Няхай жа Ён, Які ўжо зруйнаваў смерць, адкрыўшы нам дарогу вечнага збаўлення, рассее цемру нашага беднага чалавецтва і ўвядзе нас у свой слаўны дзень, які не ведае канца”.

Зачытаўшы пасланне, Святы Айцец удзяліў усім вернікам благаслаўленне Urbi et orbi (Гораду і свету).